Ik las een verhaal over een man die zijn bezittingen had weten terug te brengen tot tweehonderd stuks. Ik telde net even hoeveel dingetjes op mijn bureau liggen. Meer dan vijftig. Kijk ik iets verder, laten we zeggen anderhalve meter in de rondte, dan zit ik al ver boven het getal van die spaarzame Nederlander.
Ik kan echt wel zonder, hoor. Maar zolang niemand er last van heeft, omring ik me graag met dingetjes. Dingetjes zijn fijn. Je kunt er van alles meedoen en ze klagen niet als je ze verkeerd aanpakt. Sommige mensen zouden dingetjes moeten zijn.
Het gaat niet goed met de kringloop, de Land van Cuijkse club die overtollige dingetjes een tweede leven biedt. Waar mensen die moeten rondkomen van 10 procent van het salaris van een directeur van Enexis hun serviesje bij elkaar sprokkelen. De Stichting Aktief gaat failliet als er niet wat gebeurt. Eén van de grote kostenposten: voor de spullen die overblijven of die bij nader inzien niet meer deugen, moet worden betaald bij de milieustraat.
Absurd natuurlijk. Op zijn minst een aangepast tarief, liever nog gratis. De omweg via de kringloopwinkel lijkt me altijd nog beter dan dat mensen hun overtollige huisraad weer in de bossen dumpen. Naast het xtc-afval.
Volgens mij is er geen probleem bij het management van de Stichting Aktief, maar bij die van de Land van Cuijkse afvalinzameling. Dat die club alweer in dit hoekje van de krant opduikt, kan geen toeval zijn. Ik denk dat de beleidsmakers hoognodig de kringloop in moeten. Zet ze eens achter de balie van de kringloopwinkel. Waar overtollige dingetjes worden ingeleverd. Dat ze er maximaal tweehonderd per week mogen innemen. En zelf elke keer uitleggen waarom.