Word ik gebeld door een vriendelijke stem. ‘Privé’, zo lees ik op het scherm, een afgeschermd nummer. Of ik twee Staatsloten voor de prijs van één wil hebben. Dertig jaar lang elke maand tien mille op mijn rekening, daar wil ik wel een gokje voor wagen. Totdat de stem om mijn IBAN vraagt. ‘Ik heb al de laatste drie cijfers, de rest moet u even doorgeven.’ Ik moet niks. Al zeker niet aan onbekenden bankgegevens doorgeven. Dus de deal gaat niet door en die onbezorgde oude dag ook niet. Privacy vind ik een hoog goed. Staat bij mij, na vrijheid en van elkaar afblijven, hoog in het vaandel. Privacybescherming hebben wij uitbesteed aan de overheid, maar die schiet met die nieuwe Europese wet, de AVG, het doel voorbij. Ik lees dat zelfs een goedbedoelende club als de Foto Archiefdienst Cuijk (FAD) al in de problemen komt omdat je niet zonder meer foto’s op je site mag plaatsen waarop mensen staan afgebeeld. Het bestuur is teruggetreden. Dat was natuurlijk niet de bedoeling van die wet. Misbruik van persoonsgegevens, dáár gaat het om. Niet het tegenwerken van het bewaren van erfgoed. Aan de ene kant een overheid die je dag en nacht met camera’s observeert en je foto en vingerafdrukken opslaat. Geen haan kraait ernaar. Dan de burger zelf: die werpt op internet alle schaamte van zich af en laat nog net zijn uitwerpselen niet zien op Facebook, Twitter, Instagram en LinkedIn. Op social media legt privacy het af tegen narcisme. En dan mag een voetbalclub geen elftalfoto op zijn website plaatsen en de FAD geen kiekje van de Grotestraat in de jaren zestig met een winkelende dame die met enige moeite heel misschien te herkennen is als Jannie van Sjaak van Henkie Nak Nak?