Het is zomer en dan gaan we weer naar buiten en met ‘we’ bedoel ik de theaterbezoekers. Eigenlijk is het gek. Als de theaters hun deuren sluiten voor een vast en zeker welverdiende zomervakantie, zie je steeds vaker dat de podiumkunstenaars níet op vakantie gaan. Theatermakers gaan gewoon door, maar dan in de buitenlucht en niet eens voor anderhalve man en een paardenkop. Ze trekken heel veel publiek. Wat op zijn zachtst gezegd doet vermoeden dat de zomersluiting van traditionele theaters eigenlijk niet nodig is. Want het publiek gaat niet op vakantie. In ieder geval niet allemaal tegelijk.
Het zijn niet alleen festivals als de Parade of Oerol die populair zijn. Door het hele land zie je steeds meer opvoeringen in de openlucht, groot en klein. Zelfs het fenomeen openluchttheater wordt weer nieuw leven ingeblazen. Ik bedoel niet een incidenteel podium op een plein in stad of dorp, maar een vaste theaterplek in de buitenlucht, met een degelijk podium. Soms zelf in de vorm van de trechtervormige theaters die we kennen van het traditionele Griekse drama met het publiek in oplopende rijen op een helling. In de vorige eeuw had je dat soort buitentheaters op heel veel plekken, maar ze raakten in de verval. In een dorp bij mij in de buurt is een paar jaar geleden zo’n openluchttheater, dat begin vorige eeuw tussen twee stuifduinen was aangelegd, in ere hersteld. Onkruid weg, bomen gekapt en weer een tribune getimmerd. In een ander dorp is zelfs een compleet nieuw buitentheater aangelegd.
Hartstikke leuk natuurlijk, theater in de buitenlucht. Maar het is wel Nederland hè. Het podium willen ze vaak nog wel overdekken. Al was het maar om de peperdure geluidsinstallatie droog te houden. Het publiek moet echter rekening houden met kou, wind en regen. Ik ben wel eens doornat en rillend als een rietje thuisgekomen van zo’n avondje openluchttheater. Dat ik de helft niet gezien had door de paraplu’s vóór me. En de andere helft niet gehoord door de wind die de bomen kastijdde. Dan kan een stuk wel eens heel lang duren en word je overvallen door heimwee naar een winters binnentheater. Je houdt er wel degelijk een herinnering aan. Eentje die je eigenlijk liever vergeet.