Ik ben geen acteur en heb op het toneel dus niets te zoeken. Maar gisteren was ik er toch te vinden. Op de planken waar mijn musical Carrousel werd uitgevoerd. En nog wel als eerste. Poeh.
Ideetje van de regisseur: als jij nou zélf de rol van de verteller eens op je neemt? Die het verhaal bij de toeschouwer introduceert? Lijkt je dat niet leuk? Het is toch jóuw verhaal?
Eh.
Leuk?
Het was tijdens een moment van zwakte, denk ik. Dat ik uiteindelijk toch ‘ja’ zei op zijn verzoek. En gisteren was het zover, gisteren was de première en stond ik daar te zweten achter de coulissen.
Natuurlijk heb ik het mezelf zo gemakkelijk mogelijk gemaakt. Toen ik het introducerende stuk van de verteller schreef, en in de verste verte nog niet kon bevroeden dat ik die woorden zelf zou gaan voordragen, was de vertellerstekst best lang. Ik vond dat ik nogal wat te introduceren had. Meende daar zeker zo’n 600 woorden voor nodig te hebben. Wat maakte mij het uit? De musical was toch al te lang.
Maar kort na die onfortuinlijke dag waarop ik ‘ja’ had gezegd, ging ik achter de computer zitten om de vertellerstekst nog eens grondig te bestuderen. Ik zag het direct. Zeker met mezelf op dat toneel in gedachten. Dat die tekst gemakkelijk gehalveerd kon worden. En zo werden de 600 woorden vakkundig tot 300 teruggebracht. En lange, potentiële struikelwoorden kregen een aai van mijn deleteknop: dan blijkt onze taal rijk genoeg aan korte synoniemen.
Ik kon vroeger op school al niets onthouden. Dus de hele week liep ik met dat briefje in mijn hand. En maar herhalen. ‘Het is een vrijdagmiddag…’
Gisteravond, rond acht uur. ‘Nog één minuut’ fluistert de regie-assistente.
Shit. Het moment van de waarheid. Nog zestig seconden en dan moet ik op. Vijftig, veertig…
Wat was nou de eerste zin ook alweer? ‘Het is…’
‘Nu’, zegt ze.
De deuren zwaaien open en het wonderlijke gebeurt: alsof ik het dagelijks doe, stap ik zelfbewust de planken op en die beginzin komt vanzelf uit mijn mond, net als de rest van die 300 woorden: ‘Het is een vrijdagmiddag, maar géén gewone vrijdagmiddag…’