Zo’n smiley bij de ingang van het dorp, die groen oplicht als je gas terugneemt, bij mij werkt het. Beschouw het zelfs als een sport om bij nadering van het kombord precies 50 te rijden, geen kilometertje meer of minder. En dan die brede groene smile die je verwelkomt. Yes!
Soms licht ie toch rood op. Was ik er even met mijn gedachten niet bij. Snel gas terug.
Nu willen ze de goedrijders gaan belonen. Met een snelheidspaal bij het begin van het dorp, die, als je je aan de snelheid houdt, een paar centen bijschrijft op de bankrekening van de gemeenschap. Die aan het eind van het jaar iets leuks met dat bedrag kan doen. Wipkippen kopen voor de kindertjes die de snelheidsduivels hebben overleefd, zoiets. Cuijk, Grave en Mill hebben die paal al besteld, maar de vraag is zo groot dat ze op de wachtlijst staan.
Is het een goed idee?
Kweenie.
Opvoeders zweren erbij. Dat als je het gedrag van kinderen wil veranderen, je hen moet belonen in plaats van bestraffen. Die pedagogische formule wordt nu ook op automobilisten toegepast met de ‘spaarpaal’, zoals de slimme snelheidsmeter al wordt genoemd. Geen bon voor te hard rijden, maar een paar centen voor het goede doel als je normaal doet.
Het zal ongetwijfeld effect hebben. Even. Maar raar blijft het dat we denken zo’n prikkel nodig te hebben. De beloning voor je aan de snelheid houden ligt immers al ingebed in zichzelf. Wie niet te hard rijdt, verkleint immers de kans dat ie een kind doodrijdt tot het minimale. In ieder geval de schuldvraag. Is er een mooier beloning denkbaar, nadat je alert en geduldig door de kom bent gegleden, dan het bord ‘einde bebouwde kom’ voorbij te rijden zonder bloedspatten op je bumper?