Esther Kock uit Cuijk was op tv. Het ging over slimmeriken van de Universiteit Twente die voor uitdagingen worden geplaatst. Ze moeten oplossingen verzinnen voor mensen die door een handicap niet kunnen wat voor anderen heel gewoon is. Zoals, in Esthers geval, ze is door een rotte bacterie aan een rolstoel gekluisterd, een trap op.
Ik weet niet of de slimme koppen in het programma altijd slagen. Maandag in elk geval wel. Natuurlijk leek het er halverwege op dat het níet zou lukken. Maar als doorgewinterde kijker van Ik Vertrek weet ik dat zo’n tegenslag deel uitmaakt van het tv-format. De kijker moet wel op het puntje van zijn stoel blijven zitten, hè. Waar bij Ik Vertrek halverwege de Italiaanse aannemer niet komt opdagen of de riolering van de vervallen Spaanse hoeve blijkt te zijn aangesloten op het zwembad van de buren, bestond de tegenslag in het geval van Esther eruit dat de uitvinder te laat ontdekte dat Esthers beenprothesen geen enkelscharnier hebben.
Daar liet de Twent zich niet door ontmoedigen. Aan het eind van het programma beklom Esther de niet als gemakkelijk bekendstaande trap van café Kansas in Cuijk. En werd boven met applaus begroet.
Terecht.
Meer nog dan de kunde van de prof is me het doorzettingsvermogen van Esther bijgebleven. Ze is vastbesloten zich niet invalide te voelen en zo min mogelijk te zíjn. Hetgeen in haar geval betekent: ook toneelspelen op de eerste verdieping van de Kansas.
Nu ze kan traplopen, een soort ván althans, wil ze haar mobiliteit vergroten. Gewoon, autorijden, net als iedereen. Er is geld voor nodig en binnenkort start een crowdfunding. Weet zeker dat Esther binnenkort vrolijk toeterend voorbij komt rijden. Respect.
Foto: Ed van Alem