Jarenlang keek Jan van Cuijk (1230-1308) van een verheven standpunt op de Cuijkenaren neer. Zijn standbeeld stond bovenin de gevel van het voormalige raadhuis in de Maasstraat. Het tegeltableau in het Theatercafé van de schouwburg laat het raadhuis zien in vogelvlucht. Rechts daarvan, op de verhoogde oever van de Maas, heeft schouwburgarchitect Wim Kol zich enige vrijheid veroorloofd. Kol schetste daar een vrolijk paviljoentje. Een prachtige plek voor een zondagochtendconcert door een strijkje of fanfareorkest. De tonen zouden een bondgenoot vinden in het water van de Maas en meedrijven, richting zee.
Het beeld van Jan van Cuijk is gered. Het origineel staat in de hal van het gemeentehuis aan het Louis Jansenplein. Bij de entree, buiten, staat een replica. Het negentiende-eeuwse raadhuis heeft het echter níet gered. Oudere Cuijkenaren verzuchten nog wel eens, als ze door de Maasstraat sjokken: ‘Zonde dat ze het hebben afgebroken.’
Cuijkt moest, na de oorlog, mee in de vaart der volkeren. Dankzij de inzet van de onvermoeibare Louis Jansen, de eerste na-oorlogse burgemeester, ging dat voorspoedig. Maar een moderne gemeente moest ook een modern gemeentehuis hebben. Dat kwam er. In 1957 kon het worden geopend. Omdat ook de nieuwe schouwburg werd geopend, naast enkele andere openbare gebouwen, kwam er een groot festijn voor jong en oud, de Sesamfeesten.
Het raadhuis in de Maasstraat voldeed vlak na de oorlog niet meer. De ambtenaren namen elders hun intrek, in afwachting van een nieuw gemeentehuis. Het oude raadhuis deed dienst als woonhuis, tot de zomer van 1964. In dat jaar werd de Maasboulevard aangelegd en het raadhuis lag in de weg. Tegelijk met enkele woonhuizen en het politiebureau werd het pand afgebroken. We hebben alleen nog de foto’s. En het tegeltableau natuurlijk.
De tegeltableaus zijn ontworpen door Wim Kol, architect van de schouwburg. De tekeningen zijn ook van zijn hand.