Op Hemelvaartsdag ligt keuzestress op de loer: er is godsgruwelijk veel te doen. Mijn drang om meer te willen weten, hielp me er doorheen. Jazeker, nieuwsgierigheid is doeltreffend bij keuzestress. Gewoon doen wat je nog niet eerder deed.
En zo vond deze ongelovige zich terug in de kerk. Allemaal de schuld van de bieb. Die had de Boxmeerse Petrusbasiliek omgedoopt tot Human Library, een bieb van mensen. Hetgeen mij uitermate triggerde: hoe ging dat in zijn werk?
Het concept bleek simpel. Op een soort van psalmbord vóór in de kerk lees je welke boeken (mensen dus) op de plank staan en als je je keuze kenbaar maakt, begeleidt een bibliothecaris je naar een tafeltje verderop waar je twintig minuten mag luisteren naar het verhaal van een jou onbekende meneer of mevrouw. De keuze was gevarieerd. Van een sjamanist tot een pastoor. Die laatste zou me weinig nieuws kunnen vertellen. Dat tweeduizend jaar oude verhaal is sleets. Dus koos ik voor de Turkse wijkagent.
Aardige man in vol ornaat. Kreeg zelfs tijdens de sessie berichtjes in zijn oortje want had ook nog oproepdienst. Zal je toch gebeuren, dat je midden in een spannend hoofdstuk zit en iemand grijpt dat boek uit je klauwen. Maar relschoppers en inbrekers hielden zich gedeisd dus we werden niet gestoord.
Ik dacht dat ik alleen maar hoefde te luisteren naar zijn verhaal. Een luisterboek. Maar ik mocht vragen stellen en zo werd het een tweegesprek.
Aardig tijdverdrijf op Hemelvaartsdag. Heb ik nog iets geleerd? Ja. Dat mijn veronderstelling dat Turkse agenten dagelijks met vooroordelen worden geconfronteerd op een vooroordeel berust.
En dat de kerk bij verdere leegloop altijd nog als bieb kan worden ingericht.