Ik krijg bijna medelijden met de brave dienaren van de katholieke kerk. De beerput blijkt nog erger te ruiken dan het ontbindend kadaver van een varken dat het destructiebedrijf vergeten is in een zomer als die van 2018. Misbruik door paters en andere langjassen, van Brazilië tot in de VS en Ierland en niet minder in de lage landen. Geen incidenten, maar jarenlang volgehouden kindermisbruik, in een saamhorigheid waar mafia, camorra en ndrangheta nog wat van kunnen leren.
Bijna elke dag wel een bericht. En in de bakermat van de moederkerk een Vaticaan vol wegkijkers. ‘Wij weten er niets van.’
Ondertussen lopen de kerken leeg en slaat de slopershamer de altaren, gewelven en pilaren vakkundig aan gort, gewijd of niet. Laat zelfs VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff, kuiken uit een oer-katholiek Brabants nest, in woorden die in duidelijkheid niets te wensen overlaten, weten dat de bisschop voor hem de pot op kan. Dat ie niets meer met de katholieke kerk te maken wil hebben.
Toch sneu.
Denk je als bisschop in Den Bosch elk voorstelbaar onheil overleefd te hebben en dan bereikt je ineens dat bericht uit het ooit zo gelovige Oploo. Dat de voetbalclub, RKVV Excellent, na bijna zestig jaar trouw katholiek voetbal, de eerste twee letters van die ooit zo fiere afkorting van de poort laat halen. ‘De meerwaarde van de katholieke kerk is na bijna zestig jaar voltooid verleden tijd’, zo omschrijven de clubbobo’s droogjes hun scheiding van Rome.
Het wordt zoetjesaan tijd voor een noodfonds voor opvang van gedumpte geestelijken. Een initiatiefwetje van Dijkhof wellicht. Je wil er toch geen groep daklozen bijhebben die lijden aan een posttraumatisch celibatair syndroom.