Die actie van Amsterdamse feministen zette me aan het denken. Zij gaven deze week een aantal straten in de hoofdstad ludiek een andere naam. Plakten er bordjes overheen. Zo heette het Rokin even Beyonce Boulevard. Wie de Van Woustraat zocht, had pech, was Suze Groeneweg geworden. De leukste? Dam werd Dame.
De actiegroep baalt dat het zo goed als alleen maar mannen zijn die straten naar zich vernoemd krijgen. Zit wat in. Ik keek eens naar onze straatnamen. Dat liegt er niet om. Als de actiegroep hier aan de slag wil, hebben ze aan 24 uur niet genoeg. Aan 24 dagen zelfs niet.
Boxmeer telt 234 straten. Daarvan zijn er 87 naar een man genoemd en, als ik naar boven afrond, ocharm 11 naar vrouwen. Tel ik de Begijnenstraat en het Oranjehuis mee. Eigenlijk zijn alleen de Julie Postelsingel en de Zuster Bloemstraat echt bedoeld geweest om een vrouw te eren die wat voor de plaats betekend heeft. Een grote wijk vol Nederlandse schilders, maar van Judith Leyster had niemand gehoord. Geen bordjes die aan Dien Cornelissen, Joep Baartmans of Sylvia Millecam herinneren.
Grave: 45 mannen, slechts 9 dames. Gennep 22 om 7, Mill 14 tegen 7 en Sint Anthonis 28 mannen en… 2 vrouwen.
Veel straten genoemd naar beroepen, maar de dames ontbreken. Geen Dienstbodestraat of Marketentsterweg.
Cuijk? 239 straten, 26 verwijzen naar een man en 14 naar een vrouw. De joodse vrouwen die zijn weggevoerd? Oké, een plaquette, maar geen straatnaam. Raadslid Riet van Heumen kreeg een onbewoond pad, net zoals zuster Monique van Oene. Altijd nog beter dan in Haps. Daar kreeg de eerste vrouwelijke burgemeester van het Land van Cuijk zelfs geen steeg naar zich genoemd.
Heren, werk aan de winkel.